The begin

         มือของคนแปลกหน้าข้างนึงได้มาปิดปากของนางไว้และอีกข้างได้จับไปอีกมือของนางที่จับลูกธนูอยู่จากด้านหลัง ชายปริศนาคนนั้นได้ลากนางเข้ามาในห้องพร้อมกับปิดประตูระเบียงไว้อย่างไร้ซึ่งเสียงใดๆทั้งสิ้น นางตกใจพร้อมกับขัดขืนชายคนนั้นตามสันชาตญานแต่ชายดังกล่าวกลับสูงใหญ่และแข็งแรงกว่านางมากซึ่งทำให้การต่อสู้เพื่ออิสระภาพของนางนั้นไม่มีผลใดๆต่อเขาเลย

              “หยุดดิ้นซะทีสิวะ พวกเอลฟ์นี่แรงเยอะกันอย่างนี้ทุกคนเลยรึไงนะ”

              ชายคนดังกล่าวพูดขึ้นมา ซึ่งนั่นทำให้นางนิ่งไปทันที เขารู้ได้ไงว่านางเป็นเอลฟ์คำถามมากมายประเดประดังเข้ามา ถ้ามีใครรู้ว่านางอยู่ที่นี่ พวกนักล่าวัลแคลและเซอร์ซิลที่อยู่ข้างนอกนั่นต้องมาฆ่านางแน่และแผนการที่นางกับเคมลินใช้เวลาหลายปีคิดกันขึ้นมาก็จะพังทลาย ความหวังที่เริ่มเกิดขึ้นมาเล็กน้อยนั้น ตอนนี้ได้มลายหายไปสิ้น

              “อ้าว บทจะหยุดก็หยุดนิ่งเลยแฮะ ข้าจะปล่อยเจ้าตราบใดที่เจ้าสัญญากับข้าว่าจะไม่ส่งเสียงดัง”

             คำพูดของชายปริศนาไม่อาจทะลุเข้าไปในโสตประสาทของนางซึ่งบัดนี้นั้นมันกำลังทำงานอย่างหนักเพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เมื่อเขาเห็นว่านางเอลฟ์นิ่งแล้วเขาจึงปล่อยมือออกจากปากและแขนของนางที่เขาพันธนาการเอาไว้ทันที พร้อมกับจับนางเอลฟ์หมุนตัวเพื่อให้หันมาเผชิญหน้ากับเขา

              “เฮ้ๆๆๆ นี่เจ้ากลายเป็นหินไปแล้วรึไง”

              ชายดังกล่าวเขย่าตัวนางเพื่อที่จะหาสัญญาณที่บอกว่านางนั้นพูดได้

              “สงสัยต้องปลุกเจ้าด้วยวิธีนี้ซะแล้ว”

             ไม่พูดเปล่า ชายแปลกหน้าก็จับใบหน้าของนางไว้และก้มลงพร้อมกับจุมพิตอันหนักหน่วง สติที่เคยเลื่อยลอยของนางกลับคืนมาทันที และทันใดนั้นเอง

              “ผลัวะ”

              เสียงหมัดของนางกระทบเข้ากับใบหน้าชายดังกล่าวอย่างจัง นั่นทำให้เขาเซและล้มลงไปบนเตียงทันที เขาจับที่มุมปากตรงที่ที่โดนนางต่อย พร้อมกับมองหน้าของนางแล้วส่งยิ้มที่นางเอลฟ์คิดว่าแปลกประหลาดมาให้

              “ว้าวข้าชักชอบเจ้าซะแล้วสิ”

              เขาไม่พูดเปล่าแต่กลับลุกขึ้นมาจากเตียงและเดินเข้ามาหานางอีกครั้ง นางมองซ้ายมองขวาพร้อมกับพยายามนึกทุกสิ่งทุกอย่างที่เคมลินเคยสอนไว้ แต่เมื่อนางได้สบตากับดวงตาคมคายสีดำอันแสนลึกลับภายใต้ผมดกดำนั่นกลับทำให้นางกลายเป็นคนที่ไร้ซึ่งทางสู้ทันที เขาต้อนนางเข้ามาใกล้กำแพง ซึ่งนางไม่อาจจะหลบเลี่ยงเขาได้อีกแล้ว นางหลับตาลงเพื่อเรียกสติของนางให้กลับคืนมาพลางนึกถึงเผ่าพันธุ์ของนางที่ถูกฆ่าอย่างเลือดเย็นเมื่อครั้งอดีตจากการบัญชาของกษัตริย์ที่แสนชั่วร้าย และนั่นเองความรู้สึกต่างๆที่เคยเกิดขึ้นเมื่อครู่ได้ถูกความแค้นของนางกลืนกินไปจนหมดสิ้นแล้ว

              นางหยิบมีดเล่มเล็กๆที่นางเก็บไว้ที่ข้อเท้าขึ้นมาทันที จากนั้นก็ใช้ความเร็วที่เร็วกว่ามนุษย์หลบออกมาจากมุมที่นางกำลังจะโดนชายแปลกหน้าต้อนเข้าไป จากนั้นจึงกระโดดขึ้นไปเหยียบที่ไหล่ทั้งสองข้างของชายดังกล่าวจากด้านหลังพร้อมกับเอามีดจ่อที่คอของเขา

              “บอกข้ามาทำไมเจ้าถึงรู้ว่าข้าเป็นเอลฟ์”

              “แล้วจะมีมนุษย์อยู่สักกี่คนล่ะที่มีความงามเช่นเจ้า”

              ชายดังกล่าวตอบกลับมาอย่างปรกติ ออกจะอารมณ์ดีด้วยซ้ำ เขาไม่มีทีท่าว่ากลัวต่อมีดที่จ่ออยู่ที่คอของเขาเลย หรือแม้แต่น้ำหนักตัวของนางที่อยู่บนบ่าของเขา